Ada ဟု သူမကို ကၽြန္ေတာ္ေခၚတတ္သည္

Ada ..... Ada ..... Ada
တမ္းတျခင္း စြဲလမ္းျခင္း ခ်စ္ျခင္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ့သည့္ ကၽြန္ေတာ္က သူမကို ေခၚတတ္သည့္ နာမည္ျဖစ္သည္။

အရာရာက ညင္သာလြန္းလွသည္ ေနာက္ ခြဲျခားဖုိ႕ရန္ ခက္လြန္းလွသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ရီေ၀တိမ္၀ါးေနရင္း အျဖဴႏွင့္အမဲကို ကၽြန္ေတာ္မကြဲ။ အေရာင္ေတြက နီးကပ္လြန္းလွသလုိ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကလည္း မစူးရွလြန္းတာပါသည္။ ရုပ္ပုံကားခ်ပ္တုိ႕သည္ ၀ုိးတုိး၀ါးတား။ တခါတခါ အားျပတ္ေနသူတေယာက္လုိ၊ အမူးလြန္ေနသူတေယာက္လုိ ပုံရိပ္ေတြက လူးလားဆန္ခတ္ေနသည္။ စကားေတြ အရမ္းမ်ားလာသလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သိတာေတာ့ တခုရွိသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းမသိခ်င္ေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္ အိပ္မက္ထဲမွာလား ဒါ အိပ္မက္လားဆုိတာလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ႏုိးတ၀က္ အိပ္တ၀က္ႏွင့္ မ်က္လုံးမ်ားက အေရာင္စူးရွရွေတြကိုပဲ ျမင္သည္။ အသိေတြက လူးလြန္႕လွလြန္းသည္။ မျပည့္လုိ႕ပဲ ေဘာင္ဘင္ခတ္တာလား သိျခင္း တပုိင္းတစကပဲ နာက်င္ေစရက္တာလား။ အိပ္မက္မ်ားလုိပင္ ဘယ္က စသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့သလုိ။ ဘယ္အခ်ိန္တုန္းက ဒီေနရာကို ေရာက္ေနသည္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ားနဲ႕ ထပ္တူ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း လူးလားဆန္ခတ္ေနသည္။ ကုိယ္ရပ္တည္ေနရာသည္ ဘယ္မွာလဲ။

လူအမ်ားလုိပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငါ ဘာလဲ ငါ ဘယ္ေနရာမွာလည္း မသိ။ ဒီဇာတ္မွာ မင္းသားလား လူၾကမ္းလား ဒါရုိက္တာလား ကားဆြဲလား ဒါလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သြားစရာရွိတာ သြားၿပီး စားစရာရွိတာ စားရင္း ကၽြန္ေတာ္အသက္ဆက္ရွင္ေနျခင္းသာျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ အလွေမြးေခြးကေလးမ်ားလုိ လမ္းေလွ်ာက္မေပးရင္ ေျခမသန္တာေတြ မျဖစ္လြယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ေတြကို ထပ္သိဖုိ႕ႀကိဳးစားရင္း ထပ္မသိဖုိ႕ ႀကိဳးစားရင္း အခါခါ အိပ္ေမာၾကပစ္သည္။ ေတာ္ရုံတန္ရုံနဲ႕ ေျခသိမ္သြားမွာမွ မဟုတ္ေတာ့လည္း အိပ္ျခင္းကပဲ ထပ္တူၾကလာသလုိလုိ။

ဘာေတြ လုိအပ္မွန္းမသိသလုိ ဘာေတြေတာင္းဆုိမွန္းနားမလည္မွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ႏုိင္သည္က Ada ေျပာသမွ်ကို သိသိမသိသိ လက္ခံလုိက္ဖုိ႕သာျဖစ္သည္။ ငုပ္မိသဲတုိင္ တက္ႏုိင္ဖ်ားေရာက္လားေတာ့ မသိပဲ သဲတုိင္ေအာင္ ငုပ္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားရင္း ထိပ္ဆုံးေရာက္ေအာင္ တက္ဖုိ႕ႀကိဳးစားရင္းမွာပဲ Ada ေျပာေျပာျပတတ္တဲ့ လုိအင္ေတြက ေရြ႕ေရြ႕သြားသည္။ ငုပ္မိသဲမတုိင္ေသာ္လည္း ေရာက္လုမတတ္ျဖစ္ဘူးတယ္ဆုိရုံနဲ႕ စကားအလွခင္းတတ္မွ၊ ၾကြားလုံးေတြထုတ္ထုတ္ၿပီး အမ်ားကို ကုိယ့္စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြ ျပတတ္မွ အလုပ္ျဖစ္မယ္ဆုိတာ အမ်ားလုိ မသိျခင္းကပဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေသာကျဖစ္ေနၿပီ။ အိပ္မက္ကလည္း မႏုိးထေသး....

၀ုိးတ၀ါးပုံရိပ္ေတြကို ပေဟဠိဆက္သလုိ ဆက္ရင္း အရာရာကသာ ပုိလုိ႕ ၀ုိးတ၀ါးႏုိင္လာသည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားေတာ့လည္း အရာရာသည္ မပီျပင္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ပင္ မပီျပင္ခ်င္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္မသိေသာ Ada ကို ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ထဲမွာ ျပန္ရွာစရာမလုိေအာင္ ေတြ႕ေတြ႕ေနျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္။ ဒါေပမယ့္ သူမနဲ႕ ေတြ႕ဖုိ႕ အိပ္မက္ထဲ ခဏခဏ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လွဲတတ္သည္။

သူမ၏အသက္မပါေသာ ေလရႈသံသဲ့သဲ့ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရသည္ တုိးကပ္လြန္းသလားေတာ့ မသိ။ ေအးစက္စက္ေတာ့ ႏုိင္လြန္းလွသည္။ သူမတခါတရံေျပာျပတတ္တာကေတာ့ ရင္ထဲမွာ မီးၿမိဳက္ထားသလုိ ပူေလာင္လြန္းသည္တဲ့။ အေကြ႕ေတြမ်ားလြန္းေသာ လမ္းမွာ လမ္းသြယ္တုိင္းကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖုိ႕ ႀကိဳးစားတဲ့ ေအးစက္စက္သူမကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ Ada ဟုသာ ေခၚသည္။ အိပ္မက္မ်ားက မပီျပင္ ၀ုိးတ၀ါး ခုထိေတာ့ အျဖဴလား အမဲလားလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိေသး၊ အိပ္မက္လား လက္ေတြ႕လားလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိေသး၊ အိပ္မက္မက္ရင္း ႏုိးေနသလုိလုိ ရင္တြင္းမွာ ပူေလာင္တတ္သည့္ သူမက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေအးစက္စက္ခံစားမႈကို ေပးေနဆဲျဖစ္သည္။ သူမကို မေတြ႕ခ်င္ေပမယ့္ အိပ္မက္ထဲမွာ ျပန္ရွာဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ တေရးအိပ္စက္ၾကည့္ဦးမည္..............

(Bulgarian စကား အရ Ada ဆုိသည္မွာ ငရဲကို ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္)

ေနဦး
(၂၀၁၀ ဇႏၷ၀ါရီ ၇)