သူတုိ႕ညီေနာင္ဆုိသည္မွာ တေကာင္းမင္း အဘိရာဇာ၏ သားေတာ္မ်ားျဖစ္ၾကသာ ကံရာဇာႀကီး ႏွင့္ ကံရာဇာငယ္တုိ႕ ျဖစ္ပါသည္။ တေကာင္းျပည္ထီးနန္းကို ထုိညီေနာင္ ႏွစ္ပါးလုခဲ့ၾက သည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရာဇ၀င္၏ ကနဦးေခတ္ပိုင္းကျဖစ္ရာ ၾကာလွပါၿပီ။ သို႕ရာတြင္ ထုိညီေနာင္ ႏွစ္ပါးအေၾကာင္း ကို စဥ္းစားမိသည့္ အခါတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္အေတြးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေလးမိတတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေက်ာင္းသားအရြယ္က ထုိညီေနာင္ႏွစ္ပါ ထီးနန္းလုၾကပုံ အေၾကာင္းကို ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္၌ ဖတ္ခဲ့ရပါသည္။ ထုိအေၾကာင္းကို အခ်ိဳ႕ေသာ စာဖတ္ပရိသတ္လည္း ဖတ္ၿပီးျဖစ္ မယ္ဟု ထင္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေလးမိတတ္သည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာမျပမီ ထုိညီေနာင္ ႏွစ္ပါး ထီးနန္းလုၾကပုံ အေၾကာင္းကို ထပ္၍ ေျပာျပဖုိ႕ လုိပါလိမ့္ဦးမည္။ တေကာင္းျပည္တြင္ အဘိရာမင္းကံ ကုန္ေသာအခါ သားေတာ္ ကံရာဇာႀကီးႏွင့္ ကံရာ ဇာငယ္တုိ႕သည္ တေကာင္းျပည္ထီးနန္းအတြက္ လက္ရုံးစစ္ထုိးရန္ျပင္ၾကသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ထုိအခါ အမတ္ ပညာရွိတုိ႕က အရွင့္သားတုိ႕သည္ လက္ရုံးစစ္ကို မထုိးၾကပါကုန္လင့္။ ကုသိုလ္စစ္ကိုသာ ထုိးၾကပါ ေလဟု နားေတာ္ေလွ်ာက္ၾကေလကုန္၏။ ကုသိုလ္စစ္ဆုိသည္ကား အဘယ္နည္းဟု ညီေနာင္ ႏွစ္ပါးက ေမးၾကရာ အလႈမ႑ပ္ႏွစ္ေဆာင္ကို တစ္ေယာက္ တစ္ေဆာင္စီ ညတြင္းျခင္း ၿပိးေအာင္ ေဆာက္ၾကပါ။ အလွ်င္ၿပီးေအာင္ ေဆာက္ႏုိင္သူသည္ တေကာင္းျပည္ထီးနန္းကို ဆက္ခံထုိက္သူ မည္ပါသည္။ ထုိသုိ႕ျပဳ ျခင္းသည္ ကုသုိလ္စစ္ထုိးျခင္းျဖစ္ပါသည္ဟု ေလွ်ာက္ထားၾကေလသည္။
ညီေနာင္ႏွစ္ပါးလည္း ေကာင္းျပီဟု၀န္ခံ၍ အလႈမ႑ပ္ေဆာက္ၾကေလသည္။ေနာင္ေတာ္ ကံရာဇာႀကီးသည္ မိမိ၏ အလႈမ႑ပ္ကို သစ္ႀကီး ၀ါးႀကီးျဖင့္ေဆာက္သည္။ ညီေတာ္ ကံရာဇာငယ္သည္ မိမိ၏ အလႈမ႑ပ္ကို သစ္ငယ္ ၀ါးငယ္ျဖင့္ ေဆာက္၍ ဖ်င္ျဖဴပတ္ျခင္း၊ ထုံးေဖြးေဖြး သုတ္ျခင္းတုိ႕ကို ျပဳေလသည္။ နံနက္ မုိးေသာက္လတ္ေသာ္ ကံရာဇာႀကီး၏ အလႈမ႑ပ္ အၿပီးသို႕ မေရာက္ေျခ။ ကံရာဇာ ငယ္၏ အလႈမ႑ပ္သာလွ်င္ အၿပီးသို႕ေရာက္ေလသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ကံရာဇာႀကီးသည္ အထက္ စကားက တိရွိသည့္အတုိင္း တေကာင္းျပည္ထီးနန္းကို ကံရာဇာငယ္လက္သုိ႕ အပ္၍ တေကင္းၿမိဳ႕မွ ခြာေလသည္။ ဤကား သူတုိ႕ညီေနာင္ႏွစ္ပါး ထီးနန္လုၾကပုံ အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိအေၾကာင္းကို ပထမဖတ္ရစဥ္က ကံရာဇာငယ္၏ အမူအရာကို
လက္ခုပ္တီး၍ အမ်ားႀကီးခ်ီးက်ဴးလုိက္ပါသည္။ ကံရာဇာငယ္သည္ ဥာဏ္ေကာင္းေလစြ။ မျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ ေအာင္ လုပ္တတ္ေလစြ။ ေနာင္အခါ၌ကား ကၽြန္ေတာ္သည္ ကံရာဇာငယ္၏ အမူအရာကို သံသယ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။
ေရွးဦးစြာ တေကာင္းျပည္၏ ႏုိင္ငံေရး၀ါဒႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး ေျခလွမ္းတုိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ဤသို႕ မွန္းၾကည့္သည္။ အေဖကိုသားကသတ္၍၊ အစ္ကိုကို ညီကသတ္၍၊ ဦးရီးကိုတူကသတ္၍ ထီးနန္းကို ယူႏုိင္လွ်င္ ရခြင့္ရွိသည္ဟူေသာ ထီးေမြနန္းေမြဆက္ခံေရး သေဘာတရားကို ကမာၻေပၚတြင္ မည္သူက စတင္ဖန္တီးခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ သို႕ရာတြင္ ထုိသေဘာတရားကို ႏွစ္သက္လက္ခံျခင္းသည္ ေခတ္ဆန္သည္ တုိးတက္သည္ဟု ယူဆထားၾကေလသလားမသိ။ တေကာင္းျပည္တြင္ ထုိသေဘာတရား ရွိေနႏွင့္ေလသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္သာလွ်င္ အဘိရာဇာ ကံကုန္ေသာအခါ သားေတာ္ ကံရာဇာႀကီး ထီးထီး မားမား ရွိေနပါလွ်က္ သားေတာ္ကံရာဇာငယ္သည္ ေနာင္ေတာ္ေသာ၊ ဘာေသာ ညာေသာ နားမလည္ တေကာင္းျပည္ထီးနန္းကို ငါ့လက္သို႕ အပ္ရမည္ဟု ဓားႀကိမ္းႀကိမ္း၀ံ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆႏုိင္ေလသည္။ ပုံပန္းမွာ အဘိရာဇာ နာမက်န္းျဖစ္ေနစဥ္အခါကပင္ ကံရာဇာငယ္သည္ ႀကိဳတင္ျပင္ ဆင္ေသာ အေနျဖင့္ ေနာက္ပုိင္းအစည္းအေ၀း ခဏခဏေခၚ၍ စက္ပုန္းခုတ္ျခင္း၊ လူမ်ိဳးဘာသာမေရြး၊ က်ားမ မေရြး ၿပံဳးႏုိင္သမွ် ၿပဳံးျပျခင္း၊ ငါ့မုန္႕ တဖဲ့စားေစ၍ ငါ့အိတ္ထဲသို႕ ၀င္ႏုိင္သမွ် ၀င္ေစျခင္း စသည္ တုိ႕ကို ျပဳလုပ္ထားပုံရေလသည္။ ေနာင္ေတာ္ ကံရာဇာႀကီးမွာကား ထိုသုိ႕မဟုတ္ ေနာင္ေတာ္ျဖစ္သည့္ အတုိင္း ထီးနန္းကို ေအးေအးသာသာရလိမ့္မည္အထင္ႏွင့္ ေအးေအးသာသာေနခဲ့ပုံ ရေလသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္သာလွ်င္ ကံရာဇာငယ္က ဓားႀကိမ္းႀကိမ္း လုိက္ေသာအခါ ကံရာဇာႀကီးမွာ မည္သို႕မွ် မတတ္ ႏုိင္။ ကိုေရႊ၀န္တုိ႕၏ ကုသုိလ္စစ္ စကားနားမေထာင္ခ်င္ဘဲ နားေထာင္လုိက္ရသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ဤကားတေကာင္းျပည္၏ ႏုိင္ငံေရး၀ါဒႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးေျခလွမ္းတုိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မွန္းၾကည့္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္ ကံရာဇာငယ္၏ အမူအရာအား ကၽြန္ေတာ္သံသယျဖစ္လာပုံကို ဆက္၍ ေျပာျပျခင္ပါေသးသည္။ ကုိေရႊ၀န္တုိ႕၏ ကုသိုလ္စစ္စကားကို ညီေနာင္ ႏွစ္ပါးလက္ခံၿပီးသည္ ေနာက္ပုိင္း တြင္ ညီေနာင္ႏွစ္ပါး၏ အလႈမ႑ပ္ကို တေယာက္တေစာင္စီ ညဥ့္တြင္းျခင္းၿပီးေအာင္ ေဆာက္ၾကရန္သာ က်န္ပါေတာ့သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ညီေနာင္ႏွစ္ပါးသည္ တပည့္လက္သားမ်ားကိုေခၚ၍ ေတာသုိ႕သြားၾက သည္။ သစ္၀ါးခုတ္ၾကသည္။ သယ္လာၾကသည္။ မ႑ပ္ေဆာက္ၾကသည္ ရႈေလာ့ အရုဏ္တက္တြင္ ကံရာ ဇာငယ္၏ အလွဴမ႑ပ္သည္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေငးၾကည့္ ရမတတ္ျဖစ္သည္။ အလြင္ အေက်ာ့ ေကာ့၍၊ ေမာ့၍၊ ၾကြ၍၊ ပ်ံ၍ ေနသည္။ ကံရာဇာႀကီး၏ အလွဴမ႑ပ္မွာမူကား တပိတပုိင္းသာ ၿပီးေသးသည္။ ကံရာဇာငယ္ ေအာင္ၿပီ ကံရာဇာငယ္ တေကာင္းျပည္ ထီးနန္ကို သိမ္းၿပီ။
သို႕ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ ကံရာဇာငယ္ေဆာက္ေသာ အလွဴမ႑ပ္၏ သေဘာကို ရာဇ၀င္ဆရာမွ တဆင့္သိၿပီးျဖစ္ၾကပါသည္။ ရာဇ၀င္ဆရာ၏ အဆုိအရ ကံရာဇာငယ္၏ အလွဴမ႑ပ္သည္ သစ္ငယ္၀ါးငယ္မွ်သာျဖစ္သည္။ ဖ်င္ျဖဴပတ္ထားျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္၊ ကံရာဇာငယ္သည္ ဥာဏ္ေကာင္းပါ၏။ မျဖစ္လွ်င္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ပါ၏။ လုပ္သျဖင့္ ျဖစ္လည္း ျဖစ္ပါ၏။ သို႕ရာတြင္ ျဖစ္လာေသာ အလွဴမ႑သည္ တကယ့္ မ႑ပ္မဟုတ္ စိတ္ကူးယဥ္ မ႑ပ္သာတည္။ အခုိင္အခံ့ မဟုတ္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းသာတည္။ ေစတနာမဟုတ္ ျပရုပ္သာတည္း။ ကံရာဇာငယ္သည္ ထုိအလွဴမ႑ပ္မ်ိဳး၌ တေကာင္းျပည္သူလူထုအား အလွဴေပးလွ်င္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် အဓြန္႕ရွည္စြာ အလွဴေပးႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ အလြန္ဆုံး သုံးေလးလမွ်ေလာက္သာ အလႈေပးႏုိင္မည္။ တေကာင္းမုိး တေကာင္းေလတုိ႕ႏွင့္ သင့္ျမတ္ေအာင္ ေဆာက္ျခင္း မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ထုိအလွဴမ႑ပ္သည္ သုံးေလးလၾကာလွ်င္ ယုိင္လဲၿပိဳကြဲရမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ကံရာဇာငယ္၏အမူအရာကို ကၽြန္ေတာ္ခ်ီဴးက်ဴးလာရာမွ သံသယျဖစ္လာရသည္မွာ ထုိအေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္ တေကာင္းျပည္အတြက္ ရင္ေလးမိတတ္သည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပပါ ေတာ့မည္။ ရင္ေလးမိတတ္သည္မွ ပထမတြင္ ကံရာဇာႀကီးသည္လည္းေကာင္း၊ ကိုေရႊ၀န္ တုိ႕သည္ လည္းေကာင္း၊ တေကာင္းျပည္သူလူထုသည္လည္းေကာင္ ရုိးလြန္း အလြန္း နလြန္းၾကသည္ဟု အထင္ ရွိလုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ကံရာဇာႀကီးသည္ စိတ္ကူးယဥ္မ႑ပ္၊ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း မ႑ပ္၊ ရုပ္ျပ မ႑ပ္တုိ႕ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ကန္႕ကြက္ျခင္းမျပဳဘဲ ေနပါသနည္း။ ကိုေရႊ၀န္တုိ႕သည္ ထုိမ႑ပ္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ပယ္ခ်ျခင္းမျပဳဘဲ ေနၾကပါသနည္း။ တေကာင္းျပည္သူလုထုသည္ ထုိမ႑ပ္ကို အဘယ္ ေၾကာင့္ လူထုအုံၾကြနညး္ျဖင့္ တုိက္ဖ်က္ျခင္း မျပဳဘဲ ေနၾကပါသနည္း။ အကယ္၍ ထုိသူတုိ႕သည္ ထုိမ႑ပ္ကို တကယ့္မ႑ပ္ အခုိင္အခံမ႑ပ္၊ ေစတနာ မ႑ပ္ ဟူ၍ ယုံၾကည္ၾကသည္ ျဖစ္လွ်င္ ထုိသူတုိ႕သည္ အကယ္ပင္ ရုိး လြန္း၊ အ လြန္း၊ န လြန္း ၾကသည္ဟု ဆုိရာသည္။ ထုိသူတုိ႕သည္ ထုိမွ်ေလာက္ ရုိး လြန္း၊ အ လြန္း၊ န လြန္း လိမ့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါ။ ထုိသူတုိ႕သည္လည္း မ႑ပ္ေဆာက္တတ္သူမ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကံရာဇာငယ္၏ အလွဴမ႑ပ္ကို အေ၀း မွသာၾကည့္ရေစကာမူ သစ္ငယ္ေဆာက္၊ ၀ါးငယ္ေဆာက္၊ ဖ်င္ျဖဴပတ္၊ ထုံးျဖဴသုတ္ မ႑ပ္ျဖစ္သည္ကိုကား ခြဲျခား၍သိျမင္ၾကမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။
ထုိသုိ႕ တၿပီးကား ကံရာဇာႀကီးက ကန္႕ကြက္ျခင္းမျပဴဘဲေနသည္မွာ ေလာဘေဇာ တိုက္ေနေသာ ညီေတာ္ ကံရာဇာငယ္ကို စက္ဆုတ္ေသာေၾကာင့္ ေပေလာ။ စက္ဆုတ္ေသာေၾကာင့္ ဟုဆုိ လွ်င္ တေကာင္းျပည္မွ ကံရာဇာႀကီး ခြာသြားျခင္းသည္ အေသ၀နာစ ဗာလာနံ ပုဒ္အရ မဂၤလာရွိေသာ ခြာသြားျခင္းေပဟု ဆုိရာသည္။ တဖန္ ကိုေရႊ၀န္တုိ႕က ပယ္ခ်ျခင္း မျပဳဘဲေနၾကသည္မွာ ကံရာဇာငယ္ထံမွ စားေပါက္ စားလမ္းကို ေမွ်ာ္မွန္းၾကေသာေၾကာင့္ေပေလာ။ ေမွ်ာ္မွန္းၾကေသာေၾကာင့္ဆုိလွ်င္ တေကာင္း ျပည္၌ ေခါင္ကစ မုိးယုိေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ သနားစရာသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ တဖန္ တေကာင္းျပည္သူလူထုက တုိက္ဖ်က္ျခင္း မျပဳဘဲေနၾကသည္မွ တုိင္းျပည္အေရးသည္ ငါတုိ႕ အေရး၊ ငါ့တုိ႕ အေရးသည္ တုိင္းျပည္အ ေရးဟူေသာအခ်က္ကို သေဘာမေပါက္ၾကေသာေၾကာင့္ေပေလာ။ သေဘာမေပါက္ၾကေသာေၾကာင့္ဟု ဆုိလွ်င္ တေကာင္းျပည္သူလူထုထဲ၌ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာသမား အေတာ္ခပ္မ်ားမ်ား ရွိေန ေသးသျဖင့္ သနားစရာသာျဖစ္ေတာ့သည္။
သုိ႕ရာတြင္ ကံရာဇာႀကီးသည္ စက္ဆုတ္ေသာေၾကာင့္ ခြာသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါ။ စက္ဆုတ္သည္ျဖစ္လွ်င့္ ကံရာဇာႀကီးသည္ ကုသိုလ္စစ္ကိုပင္ ထုိးေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ကိုေရႊ၀န္တုိ႕သည္လည္း စားေပါက္ စားလမ္းကို ေမွ်ာ္မွန္းၾကသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါ။ ေမွ်ာ္မွန္းၾက သည္ျဖစ္လွ်င္ ကုိေရႊ၀န္တုိ႕သည္ ကုသိုလ္စစ္စကားကုိပင္ ဆုိၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ တေကာင္းျပည္သူ လူထု၌လည္း ငေတမာၿပီးေရာ သမား အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနၾကသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါ။ ရွိေနၾက သည္ျဖစ္လွ်င္ မည္သည့္မင္းသား၏ အလွဴမ႑ပ္ကိုမွ် ၀ုိင္းေဆာက္ ေပးၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ထုိသုိ႕ တၿပီးကား ကံရာဇာငယ္၏ သစ္ငယ္ေဆာက္၊ ၀ါးငယ္ေဆာက္၊ ဖ်င္ျဖဴပတ္၊ ထုံးျဖဴသုတ္ မ႑ပ္ကို ကန္႕ကြက္ျခင္း၊ ပယ္ခ်ျခင္း၊ တုိက္ဖ်က္ျခင္း မျပဳပဲ ေနခ့ဲၾကသည္မွ မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ေပနည္း။ မည္သည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ် မဟုတ္ႏုိင္။ ကံရာဇာငယ္သည္ ကံရာဇာႀကီး အား လည္းေကာင္း၊ ကိုေရႊ၀န္တုိ႕အား လည္းေကာင္း။ တေကာင္းျပည္သူလူထုအား လည္းေကာင္း တနည္းနည္းျဖင့္ ၿခိမ္းေၿခာက္ေနေသာေၾကာင့္သာလွ်င္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ကံရာဇာငယ္သည္ မိမိ၏ အလွဴ မ႑ပ္ေရွ႕တြင္ ေနာင္ေတာ္အတြက္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ရေသာ မ်က္ႏွာေပးကို လည္းေကာင္း၊ ကိုေရႊ၀န္တုိ႕ကို သိမ္းသြင္းေခ်ာ့ေမာ့ေနသာ မ်က္ႏွာေပးကိုလည္းေကာင္း၊ တေကာင္းျပည္သူလူထုအား အခ်ိဳေသြးေနေသာ မ်က္ႏွာေပးကိုလည္းေကာင္း ျပခ်င္လွ်င္ ျပေနမည္ျဖစ္သည္။လက္နက္ႏွင့္ တပည့္ လက္သားတုိ႕ကိုမူကား မ႑ပ္အတြင္း၌ လည္းေကာင္း၊ မ႑ပ္အျပင္၌ လည္းေကာင္း၊ ေပၚေပၚထင္ထင္ တခ်ိဳ႕ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးတခ်ိဳ႕ ေနရာခ်ထားၿပီး ျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
ရာဇ၀င္ဆရာသည္ ထုိအခ်က္ကို ရာဇ၀င္၌ထည့္ဆုိျခင္း မျပဳခဲ့ပါ။ သုိ႕ရာတြင္ အာဏာကို အဓမၼလုိခ်င္ေသာ ကိစၥမ်ိဳး၌ ထုိအခ်က္မ်ိဳးသည္ ဓမၼတာလုိလုိပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထုိအခ်က္ ကို စိတ္ကူးျဖင့္ အစားထုိးၾကည့္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ သူတုိ႕ညီေနာင္အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိသည့္အခါတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ တေကာင္းျပည္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးႏွင့္ ကၽြန္္ေတာ္ ရင္ေလး မိတတ္သည္မွာ ကံရာဇာငယ္သည္ ကံရာဇာႀကီးအား လည္းေကာင္း၊ ကိုေရႊ၀န္တုိ႕အားလည္းေကာင္း၊ တေကာင္းျပည္သူလူထုအားလည္းေကာင္း တနည္းနည္းျဖင့္ ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည္ဟု အထင္ရွိျခင္းေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကံရာဇာငယ္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေတြးေအာက္တြင္ အေတာ္အတန္ပိေနပါၿပီ။ စင္စစ္မွာ ကံရာဇာငယ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးသကဲ့သုိ႕ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မည္။ မဟုတ္ဘူးေယာင္ ေယာင္ႏွင့္ ဟုတ္ခ်င္လ်င္လည္း ဟုတ္ေနမည္။ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ၿခိမ္းေၿခာက္သူႏွင့္ အတူတကြ ေနရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲေပတကား။ မၿခိမ္းေျခာက္သူႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲေပတကားဟုသာ ဆုိလုိက္ခ်င္ပါေတာ့သတည္း။ ။
ေဇာ္ဂ်ီ
RSS Feed